Aykut Çoban

    Aykut Çoban

    HEGEMONİK İKLİM SİYASETİNE KARŞI HALKIN İKLİM SİYASETİ – 2

    Hegemonik iklim siyaseti, kapitalizmin iklim değişikliğine neden olan yapısal çelişkilerini gizlediği gibi, aynı zamanda da ya o çelişkilere eklemlenmiş ya da beraberinde yeni uzlaşmaz çelişkiler getirmiştir. Yazı boyunca şu çelişkiler üzerinde durdum: sermaye ve doğa, sermaye ve emek, sermayenin zamanı ve doğanın/iklimin zamanı, sermayenin zamanı ve emeğin zamanı, etkili iklim politikalarının gerekliliği ile sermayenin isterleri, iklim önlemlerinin aciliyeti vurgusu ve hedeflerin 2050’ye ötelenmiş olması, kapitalist ekonominin işleyiş düzeni ile piyasa mekanizmalarına umut bağlayan iklim politikaları, salım azaltım hedefi ve izlenen iklim politikaları, azaltım politikası ile politika uygulama araçlarının azaltım özelliğinin bulunmaması arasındaki çelişkiler.

    HEGEMONİK İKLİM SİYASETİNE KARŞI HALKIN İKLİM SİYASETİ – 1

    İklim değişikliği sorununun çözümü konusunda iki ana strateji var. İlkinde, kapitalist sistem içinde, nedenleri gidermek yerine “enerji dönüşümü”ne ve belirtileri hafifletmeye yönelen (semptomatik) önlemler uygulanır. Bunun örnekleri, pek çok ülkede sermayenin çıkarını gözeterek yürürlüğe konan birbirine benzer iklim politikalarıdır. Bu, hegemonik iklim siyasetidir. İkinci strateji ise sömürülen emekçiler, ezilen toplum kesimleri olarak halkın, kapitalizm karşıtı iklim siyasetidir. İki siyaset, yalnızca çözüm yolları konusunda değil, öncelikle iklim sorununun nedenleri bakımından birbirinden ayrılırlar. İlkinin tersine ikincisi, kapitalizmin işleyiş yasaları, yapısal nitelikleri nedeniyle iklimin değiştiğini kabul eder. Kapitalizm ortadan kaldırılmadan kapitalizmin yapısal özelliklerinden kurtulmak olanaksızdır.

    PEOPLE’S CLIMATE POLITICS AGAINST HEGEMONIC CLIMATE POLITICS – 2

    Hegemonic climate politics conceals that capitalism’s structural contradictions cause climate change, either articulating itself without confronting such contradictions or offers solutions which bring new equally sharp contradictions to the fore instead. I elaborate on the following contradictions throughout the article: capital and nature; capital and labor; time of capital and time of nature/climate; time of capital and time of labor; the necessity of effective climate policies and the demands of capital; the urgency of climate measures and postponement of targets to 2050; the climate commitments which pin its faith upon the order of capitalist economy and upon market mechanisms and emission reduction targets and the actual climate policies under operation; mitigation policies and application tools that do not have a feature for mitigation.

    PEOPLE’S CLIMATE POLITICS AGAINST HEGEMONIC CLIMATE POLITICS – 1

    Today we are faced with two main strategies for solving the problem of climate change. In the first, (symptomatic) measures are applied within the capitalist system, which tend towards "energy transformation" and alleviate symptoms, rather than addressing the causes. Examples of such policies in action abound in many countries: broadly similar, they defer to the interests of capital. This may be termed the hegemonic climate politics. The second strategy is that of anti-capitalist climate politics of the people as exploited workers and oppressed segments of society. The two policies differ not only in terms of solutions, but primarily in terms of their grasp of the causes of the climate question. Unlike the first, the second acknowledges that the climate has changed due to the functional laws  of capitalism